na głowę (prowadzenie winorośli „na głowę”)

     

    forma prowadzenia krzewu winorośli polegająca na ukształtowaniu niskiego pnia, z którego górnego końca wyprowadzone są łozy owocujące.

     

    Pędy są co roku krótko przycinane, tak że po kilku latach u góry pnia tworzy się zgrubienie, tak zwana „głowa”. Zależnie od żywotności krzewu i sztywności pędów (w różnych odmianach) może on przyjąć formę swobodnie rosnącą (bez podpór) lub pędy są przywiązywane do palika.
    Prowadzenie winorośli „na głowę” | Fot. W. GogolińskiTa forma prowadzenia krzewu winorośli najlepiej sprawdza się w ciepłym, suchym klimacie, także na ubogich glebach, oraz  korzystna jest dla słabiej (wolniej) rosnących odmian. Na północy stosowano tę formę również ze względu na łatwość okrycia (lub okopania ziemią) krzewów na zimę. Jej zaletą jest lepsze dojrzewanie owoców (wyższa zawartość cukru), wadą zaś nadmierne zagęszczenie formy krzewu powodujące niebezpieczeństwo gnicia i chorób grzybowych. Wymaga dużego nakładu pracy (spory udział pracy ręcznej).
    Obecnie stosuje się tę formę głównie na południu Europy i na Bliskim Wschodzie (forma bez palika).
    Prowadzenie „na głowę” to jeden z najstarszych sposobów prowadzenia winorośli, stosowany przynajmniej od czasów średniowiecza. Od początku obecnego stulecia zastępowana przez inne formy. Wynika to z trudności zastosowania mechanizacji uprawy. W żartach mówi się, że wysokość prowadzenia winorośli w tym systemie zależała od wzrostu winiarza. Jest to jednak nieprawda – głównym powodem jest klimat, a zwłaszcza wilgotność, częstość występowania przymrozków na danym obszarze.
    SYNONIMY: fr. – goblet, hiszp. – en vaso.